هریک از ما در طول شبانه روز، فرصت ها و لحظاتی داریم که گاه بی ثمر و بی بهره می ماند. هر فرد ممکن است هشت ساعت از روزش را به خواب اختصاص دهد، هشت ساعت دیگر را برای تحصیل یا کار و ساعات باقیمانده را به عبادت، خرید منزل، ورزش، صحبت های خانوادگی و… بگذراند.

اما در میان این برنامه ها، لحظاتی بیهوده تلف می شود که با جمع این دقیقه ها و ضرب آن ها در ایام هفته یا سال، به ارقام قابل ملاحظه ای دست می یابیم.

برای مثال، چیده و مهیاشدن سفره ناهار یا شام پنج تا ده دقیقه طول می کشد، هم چنین دقایقی که در مسیر خانه تا محل درس تلف می شود، قابل بهره بردن است. البته برای کسانی که از اتوبوس واحد استفاده می کنند یا احیانا به دلیل کوتاهی طول مسیر، پیاده روی می کنند، این زمان طولانی تر هم می شود. گاهی نیز معلمان گرامی چند دقیقه ای دیر به کلاس می رسند و گاهی این تاخیر به دلائلی طولانی می شود. استراحت میان کلاس ها، دقائق بسیاری را تلف می کند. در راه بازگشت به خانه نیز فرصتی پدید می اید تا ما درباره برنامه های شب یا فردای آن روز بیندیشیم.

شاید گزاف نباشد که بگوییم ما در شبانه روز، دو یا سه ساعت وقت مرده و غیرفعال داریم (البته منهای آن وقت هایی که به طور معمول باید استفاده کرد و ما به دلیل تنبلی یا هر دلیل دیگر آن را به تعطیلی می کشانیم). حتما شنیده اید که حاصل آن دقایقی که استاد با تاخیر به کلاس می آمدند، برای حضرت ایت الله گلپایگانی (ره) حفظ نصف قرآن کریم را به همراه داشته است.

شاید این را هم شنیده اید که بزرگی در ترافیک و پشت چراغ قرمزهای تهران، قسمتی یا شاید تمام نهج البلاغه را حفظ کرده اند، و یا بزرگ دیگری در همین فرصت، زبان مشکل فرانسه را آموخت.

پس سعی کنید از امروز برای ثانیه ثانیه ی روز خود برنامه ریزی کنید و از وقت خود نهایت استفاده راببرید. 

چه کسی وقتهایم را می دزد ؟