جهان بزرگه و چشم به راه شماست و کارای زیادی هستن که میتونیم انجام بدیمش. توجه کردین هرکسی توی هر کاری که هست میگه هیچ کاری به اندازه کار من سخت نیست و توی هر کاری دیدین آدمایی موفقن که با عشق کار میکنن و اصلا به سخت بودن و آسون بودنش فکر نمیکنن یا اینکه شنیدید که خیلیا می کنن فلان کار سخت نیست ولی وقتی وارد اون کار می شن، باز میگن هیچ کاری به اندازه این کار سخت نیست.

من بر این عقیدهام که هیچ کاری سخت نیست مگر آنکه به دید سخت بودن بهش نگاه کنیم. بذارین چند تا مثال ملموس براتون بزنم؛

خیلی از شماها کار کردن با کامپیوتر یا گوشی تلفن همراه رو بلدید و حتی کار با انواع اپلیکیشنها و گجتها رو هم بلدید، آیا روز اول هم همینقدر بلد بودید، اصلا میدونستید windows چیه یا application چیه یا نرمافزار و سختافزار چیه؟ اما امروز خیلی خوب بلدید با کامپیوتر کار کنین، حداقل در حوزه فعالیت خودتون بلدید، آیا کار با کامپیوتر آسون نیست؟ ولی روز اول سخت به  نظر میرسید.

یه مثال دیگه: وقتی توی دوران ابتدایی بودین نوشتن یه مشق کار سختی بود و وقتی معلم بهتون مشقی میداد که از روش بنویسین غمتون میگرفت ولی وقتی رفتین دوره راهنمایی دیدین چقدر اون مشقها راحت بوده و شما سختش کرده بودین و دیدین راهنمایی سخته و دبستان اصلا سخت که نبود هیچ بلکه آسونم بوده و راهنمایی سخته و وقتی اومدین دبیرستان دیدین ای وای راهنمایی خیلی آسون بود ولی دبیرستان خیلی سخته. عزیزدلم وقتی بری دانشگاه دبیرستان هم برات دقیقا مثل راهنمایی و دبستان میشه.

یواش یواش خیلی کارا برامون آسون میشه اگر پیش ببریمش مثلا بلند کردن یه وزنه سنگین سخته ولی اگه نیم کیلو نیم کیلو اضافه کنیم و تمرین کنیم آسون میشه و…

همه افرادی که راه به اصطلاح سخت (ولی در حقیقت آسون) موفقیت و جدا شدن از عام مردم رو انتخاب میکنن یه صدایی هی توی گوششون میگه که بابا ولش کن، چرا میخوای سختی بکشی، بزار کسای دیگه انجامش بدن، اون صدا صدای شیطونه که خیلیا گولش رو میخورن و رهاش میکنن و برای همین درصد آدمای موفق خیلی کمه، موفقها هرکاری رو آسون میدونن و اصلا به سخت بودنش فکر نمیکنن و اون صدا رو خفه میکنن و میگن من میتونم چون خدا با عشق خودش منو‌ آفریده و اشرف مخلوقاتش کرده و توانایی هر کاری رو بهم داده پس میتونم از پسش بر بیام و همیشه هم از پسش بر میان چون پا پس نمیکشن و انجامش میدن.

همه آدما شایستگی موفقیت رو دارن و همچنین همه دانشآموزا شایستگی رتبه شدن رو دارن و عدل الهی هم این گواه رو میده که برای همه، موقعیت قبولی توی دانشگاههای خوب هست اما چه اتفاقی میفته؟ چرا فقط عده معدودی موفق میشن؟ چرا عده معدودی رتبه برتر کنکور میشن؟ کسایی که موفق میشن و رتبه خوبی میارن سخت کار میکنن و چشم و گوششون رو باز میکنن و نشونهها رو دنبال میکنن و تلاش میکنن و این شایستگی رو اثبات میکنن و هی نمیگن سخته بلکه میگن برای منی که خدا گفته اشرف مخلوقاتشم آسونه ، منفی بافی نمیکنن همه کارا رو آسون میبینن و انجام میدن و موفق میشن، اصلا فرمول پیچیدهای نیست، اصلا معادله چند مجهولی نیست خیلی آسونه، امتحان کردین؟

اگه اراده داشته باشین کنکور که کنکوره هر کاری آسونه، به شرطی که راهشو پیدا کنین و توکلتون به خدای مهربون باشه.

اگه فکر می کنین کاری رو نمیتونین انجام بدین ادامه ندین چون شکست میخورین تنها راهش اینکه که شکها، تردیدها و نمیتونمها رو بذارین کنار، حتی گفتن این که تمام تلاشمو میکنم هم اشتباهه چون یه روزنه برای موفق نشدنتون میذارین و اگر خدایی نکرده موفق نشین میگین من همه تلاشمو کردم، باید بگین من انجام میدم و از پسش بر میام و خدا لحظه به لحظه با منه، پس نردبون رو به یه تکیه گاه مطمئن یعنی توکل به خدا تکیه بدین و دونه دونه پلهها رو بالا برین تا به اوج موفقیت برسین.

دنیا بازتاب انرژی ماست و کهکشانها و ستارهها منتظرن ببینن شما چی میگین و چی میخواین، پس بسم الله…یچ کاری سخت نیست