آن زمان شیراز که تا پیش از این پایتخت زندها بود، اوضاع خوبی نداشت چون آغامحمدخان همه مردم شهر را قتل عام کرده بود و اثری از زندگی در شهر باقی نگذاشته بود. اصفهان هم از رونق افتاده بود و بختیاری ها در آنجا نفوذ داشتند. تبریز هم که بیخ گوش عثمانی و روس ها قرار داشت و خطرناک بود. بنابراین آغامحمدخان همه این شهر ها را کنار گذاشت و به دنبال پایتخت جدیدی رفت. وقتی او به فکر انتخاب پایتخت بود در مکان ابرشهر امروز تهران، شهر کوچک طهران قرار داشت؛ طهرانی که آن زمان دیگر یک ده گمنام نبود و از صدقه سر پادشاهان قبلی به شهر تبدیل شده بود.

اولین کاخ طهران را شاه سلیمان صفوی ساخته بود، نماینده پادشاه اسپانیا مدتی در طهران اقامت داشت، شاه طهماسب حصاری دور شهر ساخته بود و شاه عباس در سفر پیاده به مشهد در طهران چند روزی مانده بود. ولی با همه اینها طهران پیش از این شهر مهمی نبود و معلوم نیست چرا آغامحمدخان طهران را به عنوان پایتخت خودش انتخاب کرد. چون به جز موقعیت سوق الجیشی، طهران چیز دیگری نداشت و از این لحاظ هم شهرهای مناسب تری مثل ری یا قزوین که از قضا سابقه پایتختی و دم و دستگاهش را هم داشتند، همان زمان نزدیک تهران بودند و می توانستند انتخاب شوند.

اما انگار آب وهوای طهران به شاه جدید ساخته بود. چون به زودی شهر محبوب آغامحمدخان شد و او همین جا تاجگذاری کرد و طهران را به پایتختی اعلام کرد.