ایلان ماسک (به انگلیسی: Elon Musk) متولد ۱۹۷۱ آفریقای جنوبی، مهندس، مخترع و شخص نامی تجارت در صنایع پیشرفته آمریکایی است.

او بنیانگذار شرکت‌هایی همچون تسلا موتورز، پی‌پال (به انگلیسی: PayPal) (که اکنون به ای‌بی تعلق دارد) و اسپیس‌اکس (به انگلیسی: SpaceX) است. او هم اکنون مدیرعامل و مدیرفنی در اسپیس اکس و مدیرعامل و طراح محصول در تسلا موتورز است.

ماسک همچنین در حال توسعهٔ یک سیستم حمل و نقل با سرعت بالاست که تحت عنوان هایپرلوپ (Hyperloop) شناخته شده است. ایلان ماسک روی پروژه‌هایی سرمایه‌گذاری می‌کند که پتانسیل تغییر دنیای اطرافمان را دارند. او نه تنها یک کارآفرین، بلکه یک مخترع، نوآور و مهندس است: ماسک شخصاً در طراحی خودروهای برقی و سفینه‌های فضایی شرکت می‌کند.

جان فاورو، کارگردان فیلمهای مرد آهنی و مرد آهنی-۲، از ایلان ماسک بعنوان الگوی شخصیت تونی استارک (به بازیگری رابرت داونی جونیور در فیلم) نام برده است.

ایلان ماسک به عنوان ۳۸ امین فرد قدرتمند جهان، ۱۵ امین ثروتمند در حوزهٔ تکنولوژی و ۱۰۰ امین میلیاردر جهان در سال ۲۰۱۵ شناخته شده است. دارایی خالص او در سال ۲۰۱۵، ۱۳٫۹ میلیارد دلار و در حال حاضر ۱۰٫۷ میلیارد دلار برآورد شده است.

ایلان ماسک دومین کارآفرین (اولین نفر جیمز اچ کلارک بود) در سیلیکون ولی بود که موفق شد سه شرکت با ارزشی بیش از ۱ میلیارد دلار – پی پل، اسپیس ایکس و تسلا موتورز- را ایجاد کند. ایلان ماسک زندگی کاری خود را به تکنولوژی‌های فضایی و انرژی‌های جایگزین اختصاص داده است. او ایده‌های مختلفی را اجرا می‌کند و تقریباً همهٔ آنها هم کاملاً موفقیت آمیز هستند. از ویژگی‌های شخصیتی ایلان ماسک می‌توان به تفکر انتقادی، پشتکار، تجزیه و تحلیل دقیق و سخت کوش بودن اشاره کرد (او بین ۸۰ تا ۱۰۰ ساعت در هفته کار می‌کند).

او پنج پسر، یک دوقلو و یک سه قلو دارد.

ایلان ماسک به عنوان یکی از ده شخصیت تأثیرگذار جهان انتخاب شده است.

دوران کودکی تا جوانی

ایلان ریو ماسک (Elon Reeve Musk) در ۲۸ ژوئن سال ۱۹۷۱ در پرتوریا (Pretoria)، آفریقای جنوبی به دنیا آمد. او فرزند ارشد یک خانوادهٔ ۵ نفره بود. پدر او، ارول ماسک (Errol Musk) متولد آفریقای جنوبی و بزرگ شدهٔ انگلیس، مهندس و مادر کانادایی – انگلیسی او به نام Maye Musk متخصص رژیم غذایی و مدل بود. او یک برادر کوچکتر به نام Kimbal (متولد ۱۹۷۲) و یک خواهر کوچکتر به نام Tosca (متولد ۱۹۷۴) دارد. ایلان ماسک دوران کودکی خود را در آفریقای جنوبی سپری کرد. ماسک ۱۰ ساله بود که پدر و مادر او از یکدیگر جدا شدند و ایلان اغلب اوقات را با پدرش در آفریقای جنوبی زندگی می‌کرد.

در سن ۱۰ سالگی اولین کامپیوتر شخصی خود، Commodore VIC-20 را خرید. ایلان به برنامه‌نویسی علاقه‌مند شد و به تنهایی شروع به یادگیری این مهارت کرد.

در سن ۱۲ سالگی با فروش بازی کامپیوتری Blastar که شخصاً آن را طراحی کرده بود، ۵۰۰ دلار به دست آورد بعد از فارغ‌التحصیلی از دبیرستان ماسک تصمیم گرفت که بدون حمایت خانواده به ایالات متحده مهاجرت کرده و خانه را ترک کند.

ایلان ماسک در سال ۱۹۸۹ از طریق بستگان مادرش به کانادا نقل مکان کرد. بعد از اینکه حق شهروندی کانادا را به دست آورد به Montreal رفت. در ابتدا به هر شغل کم درآمدی راضی بود و کار می‌کرد و تقریباً یک سالی بود که با فقر دست و پنجه نرم می‌کرد. در سن ۱۹ سالگی در دانشگاه کوئینز در کینگستون، انتاریو پذیرفته شد. در سال ۲۰۰۰ با همسر آینده خود به نام جاستین ویلسون (Justine Wilson) که نویسنده‌ای با استعداد بود، آشنا شد؛ نتیجهٔ ازدواج ایلان با این شخص، ۵ پسر (دوقلو و سه قلو) به نام‌های دامیان (Damian)، گریفین (Griffin)، خاویر (Xavier)، ساکسون (Saxon) و کای (Kai) بود؛ در واقع ایلان ۶ پسر داشت، ولی یکی از آنها در دوران کودکی به دلیل بیماری از دنیا رفت. با این وجود رابطهٔ ایلان با جاستین، بعد از ۸ سال (سال ۲۰۰۸) به هم خورد و در سال ۲۰۱۰ برای دومین بار و اینبار با بازیگر بریتانیایی به نام Talulah Riley ازدواج کرد؛ اما اینبار هم بعد از ۴ سال زندگی با او، در سال ۲۰۱۴ از همسر خود جدا شد.

ایلان ماسک به مدت دو سال در انتاریو مشغول تحصیل بود و پس از آن، در نهایت در سال ۱۹۹۲ رؤیای خود را به واقعیت تبدیل و به ایالات متحده نقل مکان کرد؛ در واقع پس از دریافت بورس تحصیلی از دانشگاه پنسیلوانیا توانست زندگی خود را در ایالات متحده آغاز کند. او مدرک کارشناسی را در رشتهٔ فیزیک به دست آورد اما سال بعد تصمیم گرفت که در مدرسهٔ وارتون دانشگاه پنسیلوانیا مدرک کارشناسی در رشتهٔ علوم اقتصادی را نیز به دست آورد.

زندگی حرفه‌ای

Zip2

ماسک در سال ۱۹۹۵ به همراه برادرش کیمبال ماسک، شرکت نرم‌افزاری زیپ۲ را تأسیس کرد. شرکت یک «راهنمای شهری» برای صنعت انتشارات روزنامه را توسعه و به بازار ارائه داد. ماسک قراردادهایی با نیویورک تایمز و شیکاگو تریبون بست و اعضای هیئت مدیره را برای ادغام با شرکتی به نام سیتی‌سرچ منصرف کرد. کامپک زیپ۲ را با قیمت ۳۰۷$ میلیون دلار به وسیله سهام در سال ۱۹۹۹ تصاحب کرد. ۷٪ یا ۲۲$ میلیون دلار از فروش به ماسک رسید.

پی پال و X.com

در مارس ۱۹۹۹، ماسک پی‌پال(x.com) را به عنوان یک سرویس‌دهنده مالی و یک شرکت پرداخت ایمیلی تأسیس کرد. یک سال بعد شرکت با «کانفینیتی» ادغام شد، که منجر به ایجاد یک شرکت تابعه به نام پی‌پال شد. پی‌پال و x.com هر کدام یک سیستم پرداخت فرد به فرد مبتنی بر ایمیل داشتند. ماسک علاقه بیشتری به برند پی‌پل نسبت به x.com نشان داد. در ابتدا برندسازی پی‌پل به کمک x.com، سپس انتقال x.com به زیردامنه پی‌پل. تغییرات او به طور رسمی برند x.com را برای همیشه حذف کرد. به دنبال این تغییرات، هیئت مدیره مؤسس پی‌پل پیتر تیل را به صورت موقت به عنوان مدیرعامل شرکت انتخاب کرد. در اکتبر ۲۰۰۲، ای‌بی با ۱٬۵$ میلیاد دلار به وسیله سهام پی‌پال را به دست آورد، که ۱۶۵$ میلیون دلار آن به ماسک رسید.^[۱۲] قبل از فروش، ماسک با مالکیت ۱۱٬۷٪ از سهام پی‌پل، بزرگترین سهام‌دار شرکت بود.

اسپیس‌اکس

در ژوئن ۲۰۰۲، ماسک سومین شرکت خود را در زمینه فناوری‌های اکتشاف فضایی با نام اسپیس‌اکس (به انگلیسی: SpaceX) تأسیس کرد.ماسک مدیرعامل اجرایی و مدیر فناوری بخش هاوتورن شرکت است. اسپیس‌اکس توسعه دهنده و تولیدکننده وسایل نقلیه فضایی با تمرکز بر پیشرفت فناوری موشکی است. اولین وسیله‌های نقلیه این شرکت موشک‌های فالکن ۱ و فالکن ۹ و اولین سفینه فضایی این شرکت دراگن (فضاپیما) است.

ایلان ماسک به فکر ایجاد یک شرکت تکنولوژی اکتشافات فضایی (SpaceX) افتاد. این فکر از ایدهٔ بلندپروازنهٔ کاهش هزینه‌های حمل و نقل فضایی برای ترغیب مردم به منظور مهاجرت و ساکن شدن بر روی مریخ نشات گرفت. اسپیس اکس (SpaceX) در سال ۲۰۰۲ تأسیس شد و در Hawthorne، کالیفرنیا، ایالات متحده مستقر شده است.

ایلان ماسک با این موقعیت مهاجرت و سکونت در مریخ مسحور شد و Mars Oasis را ایجاد کرد. هدف این پروژه ایجاد گلخانه‌های خودکار بود که در آینده بتواند به پایه‌ای برای یک اکوسیستم خودکفا تبدیل شود. مشکل اصلی، هزینهٔ زیاد تحویل گلخانه به مریخ بود. ماسک حتی تلاش کرد وسایل نقلیه‌ای از Russian Federation راه اندازی کند و راجع به آن با مقامات روسیه بحث کرد، اما در نهایت تصمیم گرفت که با آنها معامله نکند. بعدها ماسک ایدهٔ طراحی راکت و سفینه‌های فضایی قابل استفادهٔ مجدد را عنوان کرد.

در ماه مارس سال ۲۰۰۶، ایلان ماسک بیش از ۱۰۰ میلیون دلار بر روی اسپیس اکس سرمایه‌گذاری کرد. محدودهٔ قیمت هر راکت از ۱۵ میلیون دلار در فدراسیون روسیه تا ۶۵ میلیون دلار در ایالات متحده است و این قیمت‌ها برای یک کارآفرین بیش از حد بالا به نظر می‌رسیدند. او محاسبه کرد که هزینهٔ تمام قطعات مورد نیاز برای ساخت یک راکت تنها ۲ درصد قیمت راکت در ایالات متحده بود. این موضوع ماسک را خشمگین کرد. او ریشهٔ این مشکل را در بوروکراتیزه صنعت هوا و فضا، رقابت کم شرکت‌های بزرگ و تلاش‌های تحمیلی برای جلوگیری از ورود نقش‌های جدید دید.

ماسک مطمئن بود که هزینه‌های ایجاد و راه اندازی راکت و سفینه‌های فضایی را می‌تواند تا ۱۰ برابر کاهش دهد. اول از همه او به بازنگری در هدف از پرواز فضائی نیاز داشت. مأموریت اصلی اسپیس اکس تحویل فضانوردان و محموله‌ها به ایستگاه فضایی نیست، بلکه استعمار سیارات دیگر مانند مریخ است و ایلان ماسک می‌خواهد این کار را به صورت مؤثری انجام دهد. در آگوست سال ۲۰۰۸، یکی از اولین سرمایه گذارانی که از نظر مالی ایلان را حمایت کرد، فاندرز فاند (Founders Fund)، یکی از شرکای سابق خود در پی پل، پیتر تیل (Peter Thiel) و دیو مک کلور (Dave McClure) بود. در ژوئن سال ۲۰۰۹، استیو جروتسون (Steve Jurvetson) به نمایندگی از DFJ Venture که جزء فاندرز فاند بود، سرمایه‌گذاری نامعلومی انجام داد که به نظر می‌رسد حداقل ۱۵ میلیون دلار از ۶۰ میلیون لارنهادی بود. در ۹ نوامبر سال ۲۰۱۰، DFJ Venture و Founders Fund سرمایه‌گذاری دیگری بر روی اسپیس اکس کردند که در نهایت اسپیس اکس به ۵۰٫۲ میلیون دلار افزایش یافت. بعد از این حجم سرمایه‌گذاری باز هم سهام ایلان ماسک از اسپیس اکس، ۶۶ درصد است.

اسپیس اکس در سال ۲۰۰۲ بر روی سیستم راکت فالکون ۱ (Falcon 1) مشغول به کار شد. ساخت این راکت تقریباً ۴ سال طول کشید و برای طراحی آن صدها میلیون دلار از سرمایه‌گذاری‌های شخصی مصرف شد. در بازهٔ زمانی بین سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۵، چندین شرکت مانند دارپا (DARPA)، ناسا، ORS، Celestis، ATSB، SpaceDev، Orbcomm، NSPO و Astrium به اسپیس اکس علاقه‌مند شدند و چندین مورد از تست‌های راه اندازی راکت فالکون ۱ را اجرا کردند.

در ۲۰۰۶–۲۰۰۸ سه پرواز اول این راکت با شکست همراه بود. در ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۰۸، چهارمین تلاش فالکون ۱ در نهایت نتیجه داد. اگر چهارمین تلاش آن هم با شکست روبرو می‌شد شاید دیگر اسپیس ایکس وجود نداشت. ناسا با این دستاورد تحت تأثیر قرار گرفت و با این شرکت یک قرارداد ۱٫۶ میلیارد دلاری برای پرواز فضانوردان آمریکایی از مدار زمین امضا کردند. ناسا هم اکنون برای پرواز ۱۲ محموله با استفاده از فضاپیمای رباتیک دراگون (Dragon) و راکت فالکون ۹ برنامه‌ریزی می‌کند.

در اکتبر سال ۲۰۱۲، اسپیس اکس چندین نمونه از موتورهای راکت را آن هم بدون هیچ حمایتی از سوی دولت توسعه داد: Kestrel، Merlin 1، Draco و Super Draco. موتور آخری که ذکر شد برای استفاده در خانوادهٔ فالکون ها؛ که فالکون ۱، فالکون ۹ و فالکون Heavy هستند و همچنین استفاده در سفینه فضایی دراگون توسعه داده شد.

با این وجود در این زمان ایلان برای عرضهٔ جهانی سهام حاضر نشد. بنا به گفتهٔ ایلان ماسک، همهٔ این دستاوردهای اسپیس اکس پیش زمینه‌ای برای تحقق رؤیای بزرگ او – سفر به مریخ – هستند. اسپیس اکس در حال طراحی فرایند حمل ونقل برای مهاجرت به مریخ است. همچنین مهندسین ماسک، به منظور حمل افراد از زمین به مریخ در حال کار بر روی موتورهای نواورانه‌ای از راکت (راکت‌های Grasshopper و فالکون ۹) و سفینهٔ فضایی Red Dragon – که نسخه‌ای اصلاح شده از کپسول دراگون است- هستند.

Grasshopper و فالکون ۹ پرتابه‌های آزمایشی بوده که قادر به فراز و فرود عمودی هستند. در ۱۰ ژانویه سال ۲۰۱۵ بعد از راه اندازی شکست خورده، اولین تلاش برای به زمین نشستن راکت فالکون ۹ اسپیس اکس صورت گرفت؛ این راکت با شتاب زیادی فرود آمد. با این وجود تیم اسپیس اکس موفق به ایجاد یک مانور سخت شد و یک راکت با پلتفرم شناور را بر روی سواحل فلوریدا فرود آورد.

در ۱۲ فوریهٔ سال ۲۰۱۵، راکت فالکون ۹ در سومین تلاش ایلان ماسک برای فرود سالم این راکت، موفق شد فالکون ۹ را به مدار بفرستد و در پایگاه نیروی هوایی کیپ کارناوال، این راکت را سالم به زمین بنشاند. در این مأموریت ناسا، NOAA و نیروی هوایی ایالات متحده با اسپیس اکس همکاری کردند. این ماهواره به منظور شناسایی و اطلاع از تولید گازهای گلخانه‌ای شدید از سوی خورشید که می‌تواند بر روی زیرساخت ارتباطات، نزدیک شدن ماهواره به زمین و شبکه‌های قدرت تأثیر بگذارد، توسعه داده شد.

ایلان ماسک مدیر عامل شرکت از طریق توییتر دربارهٔ فرود عمودی نرم این راکت در اقیانوس خبر داد. از آنجایی که ممکن است همیشه مکانی مناسب در طیفی وسیع برای فرود وجود نداشته باشد، این مورد می‌تواند نویدی برای فرود موفق در دریا در آب و هوایی غیر طوفانی باشد. بنا به گفتهٔ این کارآفرین موفق، در بازهٔ بین ۱۰ تا ۲۰ سال آینده، هر داستان علمی تخیلی به واقعیت می‌پیوندد.

زندگی باورنکردنی ایلان ماسک به خودی خود یک مثال فوق‌العاده از مردی است که رؤیای کودکی خود، فتح فضا، را به واقعیت تبدیل کرده است. اسکان بشر در مریخ به لطف نوآوری‌های اسپیس اکس در صنعت فضایی به زودی به واقعیت تبدیل می‌شود.^[۵]

تسلا موتورز

تسلا موتورز در ژوئیه ۲۰۰۳ توسط مارتین ابرهارد (به انگلیسی: Martin Eberhard) و مارک تارپنینگ تأسیس شد.

این شرکت از همان ابتدای کار، خود را به عنوان اولین سری تولید کنندهٔ وسایل نقلیهٔ الکتریکی معرفی کرد و بنیانگذاران آن در رؤیای بی‌نیاز ساختن مشتریان از سوخت بنزین به سر می‌بردند. ایلان ماسک از حامیان چنین اقدامات آرمانی بود.

بالاخره در سال ۲۰۰۴ با سرمایه‌گذاری در این استارتاپ و با سهم شخصی ۷۰ میلیون دلاری خود در این پروژه شریک شد. او در ابتدا به عنوان مدیر اجرایی و طراح محصول مشغول به کار شد. ماسک در طراحی اولین اتومبیل الکتریکی مشارکت کرد؛ که در واقع یک خودروی اسپورت تسلا روداستر (Tesla Roadster) بود. ایلان ماسک اصرار داشت که به منظور به حداقل رساندن وزن خودرو، استفاده در ماژول باتری و حتی برخی از المان‌های ظاهری مانند چراغ‌های جلوی ماشین، از مواد کامپوزیت فیبر کربن در بدنهٔ ماشین استفاده کنند. تا اینکه در سال ۲۰۰۶ این پروژه در روزنامه‌ها منتشر شد و ایلان ماسک هم برای طراحی تسلا روداستر جایزهٔ Global Green 2006 را دریافت کرد. تسلا موتورز به رشد خود ادامه داد و در حال حاضر، تعداد زیادی از سرمایه داران بر روی این پروژه سرمایه‌گذاری کرده‌اند؛ از جملهٔ آنها می‌توان به مؤسسین گوگل، لری پیج (Larry Page) و سرگئی برین (Sergey Brin) اشاره کرد. مبلغ کل سرمایه‌گذاری به بیش از ۱۰۰ میلیون دلار رسیده است.

با این حال هنگامی که تسلا روداستر در سال ۲۰۰۷ وارد مرحلهٔ تولید شد، ایلان ماسک با بدشانسی روبرو شد. برخی عیب‌های مدیریتی منجر به این امر شد که قیمت واقعی فروش این وسیلهٔ نقلیهٔ الکتریکی، تقریباً دو برابر قیمت اصلی ۹۲ هزار دلاری شود. علاوه براین، مارتین ابرهارد هم مسبب یک اشتباه استراتژیک بود. در طول این بحران ایلان مهارت مدیریتی خود را نشان داد؛ او هرکسی را که باعث توقف این پروژه شده بود اخراج کرد که از جملهٔ آنها می‌توان به ابرهارد و تعدادی از کسانی که نقش کلیدی در شرکت داشتند، اشاره کرد. بعد از این ماجرا، ایلان ماسک به تنهایی این شرکت را رهبری می‌کرد. پس از آنکه یک مدیر عامل موقت به نام مایکل مارک (Michael Mark) جایگزین ابرهارد شد، ابرهارد به دادگاه شکایت کرد ولی این مشکل به صورت مسالمت آمیز حل شد به طوری که هیچ جزئیاتی از این موضوع به بیرون درز نکرد.

در دسامبر سال ۲۰۰۷، Ze’ev Drori به عنوان مدیر عامل و رئیس تسلا موتورز انتخاب شد. ایلان ماسک نسبت به Ze’ev Dori مدیر عامل بهتری بود و به این ترتیب نائب رئیس شد و لی در نهایت Ze’ev در دسامبر سال ۲۰۰۸ این شرکت را ترک کرد.

در آستانهٔ بحرانی که ذکر شد، ایلان ماسک با کاهش مؤثر هزینه‌ها به کار خود ادامه داد؛ تعدیل نیرو کرد، از تأمین کننده‌های قطعات، تقاضای قیمت پایین‌تر کرد و برخی از دفاتر را تعطیل کرد و در نهایت تسلا روداستر در سال ۲۰۰۸ با حدود ۲۰ هزار دلار افزایش قیمت عرضه شد.

ماسک برای حفظ تسلا موتورز، مجبور شد که شرکت توسعهٔ نرم‌افزار Everdream را به قیمت ۱۲۰ میلیون دلار به دل (Dell) بفروشد؛ ایلان از سهامداران اصلی این شرکت بود. او این بودجهٔ اضافی را به تسلا موتورز تزریق کرد. علاوه بر آن، مک لارن F1 مورد علاقهٔ خود را فروخت و شرکت را از ورشکستگی نجات داد. ماسک حتی به مشتریان خود ضمانت شخصی داد که در صورت شکست کسب و کار مبالغی که هزینه کرده‌اند را بازمی‌گرداند. افت صنعت خودرو چشمگیر بود. در این بین دایملر (Daimler) یک بنگاه اتومبیل آلمانی بر روی تسلا موتورز سرمایه‌گذاری ۵۰ میلیون دلاری کرد و کمک کرد تا شرکت از این بحران نجات یابد. مدتی بعد دپارتمان انرژی ایالات متحده، گنجایش تسلا موتورز را در میان شرکت‌های حمل و نقل نوآورانه تصویب کرد و آن را برای دریافت وام مجاز خواند. بعد از آن، برخی از افراد بدبین، حمایت دولت از تسلا موتورز را نکوهش کردند؛ دلیل آنها این بود که محصولات این شرکت به صورت انحصاری برای خریداران ثروتمند متمرکز شده است.

در ۲۹ ژوئن سال ۲۰۱۰، تسلا موتورز فروش اولیهٔ سهام (IPO) خود را آغاز کرد. این کمپانی دومین شرکت ماشین سازی (بعد از فورد) در تاریخ ایالات متحده بود که به بازار فروش اولیهٔ سهام وارد شد. با این حال که تسلا موتورز به مدت ۱۰ سال سودآور نبود، با ۱۷ دلار در هر سهم بر NASDAQ ذکر شد و بیش از ۲۲۵ میلیون دلار بر روی آن سرمایه‌گذاری شد و این بهترین زمان برای ورود به بازار فروش اولیهٔ سهام بود.

در ۵ فوریه سال ۲۰۱۵، یک سهم از سهام تسلا موتورز، به ارزش ۲۲۰٫۹۹ دلار قیمت گذاری شد و ارزش کل بازار آن به ۲۷٫۴۴ میلیارد دلار رسید. ایلان ماسک صاحب ۳۰ درصد از سهام تسلا موتورز است.

دلیل اصلی موفقیت مالی تسلا، یک مدل پریمیوم تسلا مدل اس، با باتری ای که ۲۶۵ مایل (۴۲۶ کیلومتر) را در یک تست ۵ سیکل EPA را طی می‌کرد، بود. تولید تسلا مدل اس در ژوئن سال ۲۰۱۲ با قیمت اولیهٔ ۶۹۹۰۰ دلار آغاز شد و توانست از مجموع ۱۰۰ امتیاز، ۹۹ امتیاز را توسط Consumer Reports و بالاترین امتیاز ایمنی را به خود اختصاص دهد.

زمان ارائهٔ مدل اس، ماسک قاطعانه اعلام کرد که در ۲۰ سال آینده بیش از نیمی از خودروهای تولیدی، از نوع الکتریکی خواهند بود. با این وجود حتی خوشبین‌ترین تحلیلگران هم پیش بینی می‌کنند که این تخمین ماسک تحقق نخواهد یافت. اما ایلان ماسک توانایی خود را تا به اینجای کار به خوبی نشان داده است و باید منتظر بمانیم تا شاهد تحولاتی که ممکن است در آینده رخ دهد، باشیم.

ایلان ماسک معتقد است که جهان کاملاً وابسته به نفت است. این وابستگی منجر به تغییرات آب و هوایی و تنش‌های ژئوپولیتیک دائمی می‌شود. اجتناب از موتورهای احتراق داخلی و جایگزین کردن آن با موتورهای الکتریکی می‌تواند شرایط را تغییر دهد؛ بنابراین تسلا موتورز یک کسب و کار صرف برای ماسک نیست.

ایلان ماسک با شروع یک مناظرهٔ رسانه‌ای با مقاله نویس نیویورک تایمز به نام JohnM.Broder در مورد یکی از درایو تست‌های تسلا مدل اس، به منظور حفظ تبلیغات جالب این شرکت به کار خود ادامه داد. لازم است ذکر شود که این شاهکار تبلیغاتی نتیجه داد و در نیمهٔ اول سال ۲۰۱۳، ۱۰۵۰۰ واحد از تسلا مدل اس به فروش رسید.

در ۹ اکتبر سال ۲۰۱۴، تیم تسلا موتورز از مدل S 85D و P85D رونمایی کردند. این، اولین ماشینی ست که از موتور دوال برخوردار است. مدل S P85D، با قدرت ۶۹۱ اسب بخار، از مود شتابه فوق‌العاده‌ای بهره می‌برد؛ این ماشین سرعت صفر تا صد کیلومتر را عرض ۳٫۲ ثانیه به دست می‌آورد. علاوه بر تمام اینها، این ماشین می‌تواند به سیستم انقلابی اوتوپایلت مجهز شود: این سیستم از یک دوربین در جلو، رادار، سنسور فراصوتی ۳۶۰ درجه، که وقایع اطراف ماشین را تحت نظر دارد، بهره می‌برد. تسلا مدل اس با سیستم اوتو پایلت تعبیه شده در آن به راحتی می‌تواند خطوط جاده را تشخیص داده و مسیر خود را در بین این خطوط انتخاب کند. علاوه بر این، سیستم اوتو پایلت می‌تواند عابرین پیاده و موانع جاده را شناسایی کرده و از برخورد با آنها اجتناب کند، یکی دیگر از قابلیت‌های این سیستم، توانایی خواندن تابلوهای رانندگی در جاده هاست، این ماشین می‌تواند سرعت را با توجه به آنها تنظیم کند. عمر باتری این ماشین هم تقویت شده است. قیمت اولیهٔ این ماشین ۷۹۹۰۰ دلار برآورد شده است. با تمام این اوصاف، برخی قابلیت‌های تسلا مدل اس شبیه به مدل S 60 طراحی شده است. خبرگزاری کانسومر ریپورتز، در سال ۲۰۱۴ تسلا مدل S را برای دومین سال متوالی، به عنوان بهترین ماشین سال اعلام کرد.

مدل دیگری که برای نیمهٔ دوم سال ۲۰۱۶ برنامه‌ریزی شده، تسلا مدل ایکس است. در سپتامبر سال ۲۰۱۵ شش مدل اول تسلا ایکس، در یک رویداد راه اندازی در کارخانهٔ فرمونت تحویل داده شد. تیم تسلا موتورز، مدل ایکس P90D و ۹۰D را طراحی کردند. مدل ایکس P90D دارای توان موتور جلوی ۲۵۹ اسب بخار و توان موتور عقب ۵۰۳ اسب بخاری ست و سرعت صفر تا صد کیلومتر را در عرض ۳٫۲ ثانیه پر می‌کند و از سیستم انتخابی Ludicrous شتابی استفاده می‌کند. علاوه بر همهٔ اینها، تسلا ایکس از شیشه جلوی پانوراما، ۷ صندلی و درهای عقبی که به سبک بال پرنده یا فالکون باز می‌شوند، بهره می‌برد. این خودرو مجهز به اولین فیلتر HEPA واقعی با دکمهٔ “Bioweapon Defense Mode” است. ماسک بیان کرد که هنگامی که فیلتر هپا عمل می‌کند، هیچگونه باکتری، ویروس یا گرده‌ای نمی‌تواند در داخل کابین شناسایی شود. همان‌طور که گفته شد مدل ایکس به درب فالکون مجهز شده که به طور خودکار برای قوس بهینه برای بازشدن، تنظیم می‌شوند.

ایلان ماسک در حال برنامه‌ریزی برای پوشش ایالات متحده، اروپا و آسیا با شبکه‌ای از ایستگاه‌های سوپرشارژر است. در ۲۰ اکتبر سال ۲۰۱۵ تعداد ۵۰۳ ایستگاه سوپرشارژر با ۳۰۰۷ سوپرشارژر در جهان وجود داشته است.

سولار سیتی

ماسک مفهوم اولیه از سولارسیتی را ارائه داد، که پس از آن توسط پسرعموهایش لیندان و پیتر رایو در سال ۲۰۰۶ تأسیس شد. ماسک بزرگترین سهام‌دار باقی‌مانده است. سولارسیتی هم‌اکنون بزرگترین ارائه دهنده انرژی خورشیدی در ایالات متحده آمریکا است

سولارسیتی یک شرکت ارائه دهندهٔ خدمات انرژی است که مقر آن در San Mateo، کالیفرنیا، ایالات متحده است. مؤسسان سولار سیتی دو پسر عمو به نام‌های لیندون (Lyndon) و پیتر رایو (Peter Rive) هستند. ایلان ماسک یکی از سهامداران این شرکت است. در سال ۲۰۰۳، ایلان پس از فروش ۱۱ درصد از سهام خود در پی پل توانست ۱۰ میلیون دلار روی این شرکت سرمایه‌گذاری کند.

سولارسیتی، سیستم‌های انرژی خورشیدی را برای خانه‌ها، کسب و کارها و دولت تأمین می‌کند. این شرکت چندین برنامه برای صاحب خانه‌ها فراهم می‌کند: برنامهٔ وام “مای پاور (MyPower)”، اجارهٔ خورشیدی و قرارداد خرید توان خورشیدی (PPA).

در ماه می سال ۲۰۰۸، این شرکت برای تأمین توان برج نظارت و سرور، برای بریتیش موتورز (British Motors) و ای بی (eBay)، سیستم‌های برقی تأمین شده با انرژی خورشیدی ساخت.

در ۱۵ ژانویه سال ۲۰۱۵، سولار سیتی برای راه اندازی یک مرکز مالی خورشیدی جدید به ارزش ۲۰۰ میلیون دلار با کردیت سوئیس گروپ (Credit Suiss Group AG) همکاری کرد. این تسهیلات اعتباری به منظور کمک به مشتریان در سرمایه‌گذاری در سیستم‌های انرژی خورشیدی از طریق برنامهٔ وام «مای پاور» سولارسیتی شکل گرفت. برنامهٔ انرژی نامبرده به مشتریان این امکان را می‌دهد که به منظور پرداخت هزینهٔ کمتر برای برق، سیستم‌های خورشیدی خودشان را فعال کنند. به طور مثال این برنامه به کاهش هزینه در کیلو وات – ساعت کمک می‌کند و مشتریان برای سال اول، ملزم به بازپرداخت این وام به صورت ۱۶ سنت در هر کیلو وات – ساعت هستند.

مفاهیم پشت سولارسیتی به طورکلی بر پایهٔ صرفه جویی در هزینه، سازگاری با محیط زیست و به طور کلی منطبق شدن با ایدئولوژی ایلان ماسک قرار دارد. از همه مهمتر، این شرکت سیستم‌های انرژی خورشیدی را برای ایستگاه‌های سوپرشارژر تسلا موتورز فراهم می‌کند.

با این همه، رهبری در این صنعت، سولارسیتی را از انتقاد منتقدین حفظ نمی‌کند. برخی از منتقدین می‌گویند که این توان الکتریکی خورشیدی هرگز به یک مدل کسب و کار تبدیل نخواهد شد و با توجه به این واقعیت که رقابت در این صنعت بیش از حد بالاست، ممکن است که موقعیت پیشروی این شرکت را به چالش بکشد. با این وجود، در ۱۰ دسامبر سال ۲۰۱۲، یعنی زمانی که سولارسیتی به بازار IPO وارد شد، ارزش سهامش از ۸ دلار به ۱۱٫۷۹ دلار افزایش یافت. در ۱۳ فوریهٔ سال ۲۰۱۵، قیمت این سهام اشتراکی، ۵۷٫۶۰ دلار، و ارزش کل بازار ۵٫۵۳ میلیارد دلار بود. هم اکنون ایلان ماسک صاحب ۲۵ درصد از سولار سیتی (SCTY) است.

تحلیلگران معتقدند تضمین ایلان ماسک در چشم‌انداز این شرکت اصلی‌ترین دلیل برای موفقیت این شرکت است. اگر خالق اسپیس اکس (SpaceX) و تسلا موتورز (Tesla Motors) بر روی این تکنولوژی مصمم است، بدان معناست که هدف بزرگتری پشت آن نهفته است.

هایپرلوپ

ایلان ماسک خواستار کمال گرایی و ابتکار در صنعت تکنولوژی است. تحصیلات او در رشتهٔ فیزیک و اقتصاد به او کمک می‌کند تا دیدی از حقیقت هدف داشته باشد و بتواند آن را از پیش بینی‌های عاطفی و احتکار آمیز متمایز سازد. او بزرگ می‌اندیشد. مثالی روشن از این ویژگی ایلان ماسک می‌تواند کانسپت او از حالت پنجم حمل و نقل به نام هایپرلوپ باشد.

در ۱۲ اوت ۲۰۱۳، ماسک از طرح جدیدی برای انتقال بین لس‌آنجلس بزرگ و منطقه خلیج سانفرانسیسکو رونمایی کرد. صاحب شرکت اسپیس‌اکس که به سرمایه‌گذاری‌های کلان در زمینه ماجراجویی‌های علمی شهرت دارد، در ژانویه ۲۰۱۵ از طرحی خبر داد که طی آن مسیری تونل مانند برای حرکت کپسول‌هایی فوق مدرن حامل مسافران راه‌اندازی می‌شود. کپسول‌هایی که در این مسیرها به کار گرفته می‌شوند با سرعت سرسام آور ۱۲۸۷ کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کنند و این یعنی بالاترین سرعتی که تاکنون برای جابجایی افراد بر روی زمین و در قالب سیستم حمل و نقل زمینی ارایه شده است. مسافران درون کپسول‌های آلومینیومی مخصوصی می‌نشینند.

هایپرلوپ بر مبنای تکنولوژی مشابهی در قطارهای شناور مغناطیسی است. یک ضربهٔ الکترومغناطیسی به منظور حرکت «غلاف» یا «کپسول» استفاده می‌شود و یک فشار هوای کم، دستیابی به سرعت‌های بالاتر از هر وسیلهٔ حمل ونقل زمینی دیگری را فراهم می‌سازد.

هایپرلوپ دو برابر سریع تر از یک هواپیما خواهد بود و به هیچ برنامه‌ای محدود نمی‌شود. ایلان ماسک می‌خواست کانسپت هایپرلوپ و چگونگی ساخت یک سیستم حمل و نقل کارامد درآینده‌ای نزدیک را با جری براون، فرماندار کالیفرنیا و باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا به اشتراک بگذارد. ماسک فکر می‌کند که هایپرلوپ می‌تواند جایگزین بسیار خوبی برای برنامه‌های دولت به منظور ساخت راه آهن با سرعت بالا بین سان فرانسیسکو و لس آنجلس که هزینه‌ای بیش از ۷۰ میلیارد دلار خواهد داشت، باشد. به نظر ایلان ماسک صرف این حجم از بودجهٔ کشور برای توسعهٔ این نوع آهسته از حمل و نقل کار اشتباهی است.

سیستم حمل ونقل هایپرلوپ از پانل‌های خورشیدی نصب شده در طول مسیر استفاده می‌کند. علاوه بر این، وسایل ساخته شده در دیگر شرکت‌های ماسک در اینجا هم مفید واقع می‌شوند: در حقیقت از موتور و قطعات الکترونیکی از تسلا موتورز برای کپسول‌ها استفاده می‌شود، مهندسان سولارسیتی می‌توانند در زمینهٔ پانل‌های خورشیدی کمک کنند و اسپیس ایکس هم می‌تواند موادی که در فضا تست شده‌اند را در اینجا هم به اشتراک بگذارد.

در این کانسپت یک کپسول قادر خواهد بود تعداد ۲۸ نفر را حمل کند و اگر بودجهٔ این پروژه از ۶ میلیارد دلار به ۱۰ میلیارد دلار افزایش یابد، یک کپسول باری هایپرلوپ می‌تواند تا سه خودرو را حمل کند. شتاب شروع این کپسول شبیه به یک هواپیما خواهد بود. در یک مسیر اولیه ۷۰ کپسول با تأخیر زمانی حداقل ۷۰ ثانیه وجود خواهد داشت؛ فاصلهٔ ایمن بین این کپسول‌ها ۵ مایل (۸ کیلومتر) خواهد بود. اگر قیمت هر بلیط یکطرفه ۲۰ دلار باشد، دورهٔ بازپرداخت سرمایه‌گذاری ۲۰ سال خواهد بود و تعداد مسافرانی که سالانه به این صورت حمل می‌شوند به ۷٫۴ میلیون می‌رسد.

طبق برنامه‌ریزی‌ها، اولین سیستم حمل و نقل هایپرلوپ در امتداد بزرگراه کالیفرنیا ساخته می‌شود. ایلان ماسک از امنیت بی سابقهٔ این سیستم برای مسافران، در میان دیگر وسایل حمل و نقل وعده می‌دهد.

این مخترع معتقد است که گزینهٔ هایپرلوپ برای حمل و نقل شهرستان‌های بزرگی که در فاصلهٔ ماکزیمم ۹۰۰ مایلی (۱۵۰۰ کیلومتری) یکدیگر هستند، مناسب است و برای مسافت‌های طولانی‌تر هم گزینهٔ هواپیما مناسب تر می‌باشد.

با وجود اینکه ماسک هنوز برای اختصاص زمان کافی برای کانسپت هایپرلوپ آماده نیست، اما همچنان تمایل دارد که از توسعهٔ این نمونهٔ اولیه، سرمایهٔ مورد نیاز را تهیه نماید. ایلان ماسک طراحی هایپرلوپ را تحت یک طراحی منبع باز (اپن سورس) ایجاد کرده است و به هرکسی اجازه می‌دهد که با پشتیبانی کامل، این نسخهٔ فعلی را بهبود دهند.

در ۵ ژانویه سال ۲۰۱۵، ایلان ماسک در طول سخنرانی خود در دهمین انجمن سالانهٔ حمل و نقل تگزاس از ایجاد مسیری آزمایشی برای تست بتای هایپرلوپ خبر داد؛ مکانی در تگزاس به طول ۵ مایل (۸ کیلومتر). طبق برنامه‌ریزی‌ها قرار است که این مسیر در آینده برای شرکت‌های مختلف مورد استفاده قرار گیرد و گروهی از دانشجویان مهندسی مستعد کپسول‌های طراحی خود را تست کنند. ماسک همچنین برای سازماندهی رقابت و مسابقهٔ سالانهٔ دانشجویی بر سر کپسول‌های هایپرلوپ مانند Formula SAE برنامه‌ریزی می‌کند.

در ۲۶ فوریهٔ ۲۰۱۵، تکنولوژی حمل و نقل هایپرلوپ (HTT) توافقنامه‌ای را برای شروع ساخت اولین مسیر آزمایشی در مقیاس کامل در کالیفرنیا در سال ۲۰۱۶ و تکمیل ساخت در سال ۲۰۱۷ و پذیرش مسافر در سال ۲۰۱۸ امضا کرد. در حال حاضر HTT برای ساخت یک مسیر آزمایشی به ۱۰۰ میلیون دلار سرمایه نیاز دارد.

قرار است این طرح حد فاصل سان فرانسیسکو تا لس آنجلس در غرب آمریکا راه اندازی شود. نسخه ویژه حمل مسافرین با هزینه ۶ میلیارد دلار و نمونه مخصوص حمل خودروها با صرف بودجه ۷/۵ میلیارد دلار طراحی و ساخته می‌شود.