اما در مقابل تعداد دیگری بر این باور هستند که آینده تا به این اندازه تیره و تاریک نخواهد بود و مشاغل جدیدی در جوامع بشری به‌وجود خواهد آمد. مشاغلی که انسان‌ها را از انجام یکسری کارهای روزمره و همچنین سطح پایین رهایی خواهد بخشید. با این وجود پروفسور مانوئلا ولوسو مدیر دپارتمان یادگیری ماشینی دانشگاه کارنگی ملون بر این باور است که در آینده انسان‌ها و سامانه‌های هوشمند در تعامل جدا نشدنی با یکدیگر قرار خواهند گرفت. این تعامل به‌گونه‌ای خواهد بود که آن‌ها به‌طور مستمر اطلاعات خود را با یکدیگر به اشتراک قرار داده و درباره اهداف احتمالی با یکدیگر به رایزنی خواهند پرداخت. ولوسو این حالت تعامل مستقیم و فی مابین را همزیستی مستقل  (symbiotic autonomy) نام نهاده است. اگر کمی ریزبینانه به نظریه ولوسو نگاهی داشته باشیم مشاهده می‌کنیم که جرقه‌های اولیه این همزیستی مستقل از هم اکنون زده شده است. در دنیای امنیت شرکت‌ها به‌دنبال آن هستند تا تعامل مستقیمی را میان کارشناسان دنیای امنیت و ماشین‌ها به‌وجود آورند. در حوزه محاسبات مالی شرکت‌ها به‌دنبال آن هستند تا محاسبات شناختی را هر چه زودتر به‌میدان وارد کنند. این نشانه‌ها به ما اعلام می‌دارند که از هم‌اکنون باید خود را برای دنیایی آماده کنیم که هوش مصنوعی نیز در کنار انسان‌ها به فعالیت اشتغال خواهد داشت.
ولوسو به این نکته اشاره دارد که در آینده نزدیک میان انسان‌ها و دستیاران هوشمند دیگر تفاوت فاحشی وجود نخواهد داشت. این آینده‌ای است که در آن نه انسان‌ها و نه ماشین‌ها (الگوریتم‌های هوشمند) بدون دیگری قادر به ادامه فعالیت نخواهند بود. ولوسو این فرضیه خود را در دانشگاه کارنگی مورد آزمایش قرار داد. در محوطه داخلی و خارجی دانشگاه روبات‌های دو چرخ موسوم به cobots به‌شکل مستقل، میهمانان دانشگاه را از ساختمانی به ساختمان دیگر همراهی می‌کنند و هر زمان با مشکلی روبرو می‌شوند از انسان‌ها درخواست کمک می‌کنند.